English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

ΝΤΙΤΡΟΙΤ – ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Αρχές Δεκέμβρη 2013 - Το «πείραμα χρεωκοπίας»  του Ντιτρόιτ στις ΗΠΑ,  την  πλουσιότερη πόλη στην δεκαετία του 1950,  την παγκόσμια  πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας, την πατρίδα της Ford, της Crysler και της  General Motors, σήμανε την αρχή της κατάρρευσης του συστήματος που...
όμως αφήνει  παντελώς αδιάφορη τη Wall Street, τον θεματοφύλακα του διεθνούς κεφαλαίου…
Ο δήμαρχος της πόλης του Ντιτρόιτ που ανήκει στην πολιτεία Μίσιγκαν των  ΗΠΑ, παρότι  ακολούθησε πιστά το μονεταριστικό μοντέλο  και περιέκοψε τους μισθούς, έθεσε εκτός ισχύος τις συλλογικές συμβάσεις, πούλησε όλα τα περιουσιακά στοιχεία του δήμου  (δηλαδή ότι ακριβώς επιχειρείται και στην Ελλάδα) , απέτυχε να αποπληρώσει το χρέος των 18 δις δολαρίων . Σήμερα η πόλη του Ντιτρόιτ προσπαθεί να προστατευτεί από τους πιστωτές , φτιάχνοντας ένα σχέδιο ανασυγκρότησης με σημαντικό κούρεμα του χρέους της …
Αποδεικνύεται τελικά ότι αυτό το καπιταλιστικό μοντέλο «Νόμπελ», το μονεταριστικό μοντέλο δηλαδή, του Αμερικανού οικονομολόγου Φρίντμαν, που προτείνει την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική , απελευθερώνοντας τελείως την αγορά χωρίς παγιωμένους κανόνες που θα προστατεύουν το μέσο καταναλωτή, και που στις περιόδους ύφεσης δεν συνιστά την ανάπτυξη ως λύση αλλά τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις , κοινωνικές παροχές, χωρίς να υπολογίζει το αντίστοιχο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, αποτελεί μια τραγική στρατηγική διαχείρισης των κρίσεων ανεξάρτητα αν εφαρμόζεται στην μικρή Ελλάδα ή στο πλούσιο Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η αλλαγή πολιτικής πλεύσης προς αναπτυξιακά μέτρα θα πρέπει λοιπόν να αποτελεί όχι μόνο κυρίαρχη πολιτική γραμμή για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.
Οι κρίσεις αντιμετωπίζονται ουσιαστικά και αποτελεσματικά όταν εξασφαλίζονται τα στοιχειώδη αγαθά για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών μιας χώρας, μέσω αξιοποίησης ή εξεύρεσης αναπτυξιακών πόρων και όχι όταν υιοθετούνται αντιλαικά μέτρα  που τείνουν να γίνουν μόνιμα, όπως οι  περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές και όταν επιβάλλονται φόροι δυσβάσταχτοι για το μέσο πολίτη.
Οι πολιτικές που δεν συμπεριλαμβάνουν τη διαβίωση του μέσου ανθρώπου ως ρυθμιστικού παράγοντα της οικονομίας, και  μοιραία τον οδηγούν στην εξαθλίωση γιατί δεν συνυπολογίζουν τις ανάγκες του για ασφαλή και αξιοπρεπή διαβίωση, καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια σε αποτυχία.
Η πολιτική, οι πολιτικοί, οι πολιτικές, τα συστήματα, τα πολιτεύματα, οι οικονομικοί οργανισμοί εφευρέθηκαν για να εξυπηρετούν, μάλλον για να υπηρετούν τον μέσο άνθρωπο και όχι το αντίστροφο.
Οποιαδήποτε παρανόηση αυτής της συνθήκης μπορεί να καταλύσει όχι μόνο πόλεις , όχι μόνο χώρες αλλά ολόκληρο τον πλανήτη…
ΜΠΛΕΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
MBA - MASTER IN BUSINESS ADMINISTRATION
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
e-mail: bletas.p1@gmail.com